Δρόμος δεν είναι μόνο η εθνική

Η Ελλάδα ποτέ δεν προσαρμόστηκε πραγματικά στη νέα εποχή που έφερε το αυτοκίνητο – το προϊόν που σημάδεψε όσο λίγα τον τελευταίο αιώνα την κοινωνική και οικονομική ζωή όλου του κόσμου. Το κράτος μας δεν το αντιμετώπισε ποτέ με σοβαρότητα. Ακόμη και σήμερα, το αυτοκίνητο θεωρείται απλά ένας τρόπος χρηματοδότησης των δημόσιων ταμείων και όχι ένα μέσο που απαιτεί για τη χρήση του υποδομές, εκπαίδευση και σεβασμό. Τα έσοδα σπάνια επενδύονται σε εκπαίδευση, σωστή οδοσήμανση ή μελέτη και ποιότητα οδοστρώματος.

Όσοι θυμόμαστε την παλιά εθνική Αθηνών – Θεσσαλονίκης (Ε01) και επιζήσαμε από αυτήν, γνωρίζουμε καλά τι σημαίνει αδιαφορία: θάνατοι, αναπηρίες, ατελείωτες υποσχέσεις. Χρειάστηκαν δεκαετίες για να γίνει επιτέλους κλειστός αυτοκινητόδρομος. Το ίδιο συνέβη και με άλλους βασικούς άξονες. Μα, το ότι βελτιώθηκαν μερικές από τις εθνικές οδούς, δεν σημαίνει ότι λύθηκε το πρόβλημα. Η εικόνα κεντρικών αρτηριών αυτής της χώρας που αναβαθμίζονται έστω και με βήματα χελώνας, δεν μπορεί να ερμηνευτεί ως «η υπόθεσης ετελείωσε» . Υπήρχε παλιά μια τηλεοπτική εκπομπή, ΄΄Ελλάδα, δεν είναι μόνο η Αθήνα΄΄. Ας το αλλάξουμε λίγο…΄΄Δρόμος, δεν είναι μόνο η εθνική΄΄.

Σταθμός ανάπαυσης ''Λεβέντη'': Σταματούσαμε και βγαίναμε από το όχημα, με ύφος χιλίων καρδιναλίων ως οδηγοί: ''Ναι, κύριοι, τους έφτασα! ''

Το οδικό δίκτυο της χώρας μας είναι μικρό, ωστόσο τα οχήματα πολλαπλασιάστηκαν, τα αστικά κέντρα μεγάλωσαν και τα προάστιά τους  επεκτάθηκαν. Τα κέντρα των πόλεων συνεχίζουν να ‘’βασανίζουν’’ τους οδηγούς. Οι περισσότεροι επαρχιακοί και αστικοί δρόμοι είναι επικίνδυνοι. Η ασφάλεια τους βρίσκεται κοντά στο απόλυτο μηδέν. Παλιά οδοστρώματα με κακή κλήση ή επίστρωση με ολισθηρότητα να προσεγγίζει  γυάλινη επιφάνεια. Έλλειψη διαχωριστικών κιγκλιδωμάτων και ανεπαρκής σήμανση. ‘’Μα... που είναι όλα αυτά;''  Βρίσκονται παντού γύρω μας. Απλά, τα έχουμε κάπως, συνηθίσει. Προσαρμοστήκαμε σε αυτή την κατάσταση. Το θεωρούμε και λίγο μαγκιά, να γνωρίζουμε μόνο εμείς τις «ντόπιες» κακοτοπιές των δρόμων μας. Έτσι, με τον καιρό, από παθητικοί δέκτες των κυβερνητικών αδυναμιών, «μεταμορφωθήκαμε» σε ενεργητικές μηχανές υψηλής προσαρμοστικότητας.

2003 τραγωδία στα Τέμπη: 21 μαθητές έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια σχολικής εκδρομής

Πόσες φορές κι εμείς οι ίδιοι δεν γίναμε ηθικοί συνένοχοι, επιλέγοντας τη σιωπή και την αδιαφορία; Πόσες φορές δεν ακούσαμε, εκ των υστέρων, την κλασική φράση: «μα καλά, δεν ήξερε ότι εκεί…;». Κουραστήκαμε από τα τηλεοπτικά πάνελ που βομβαρδίζουν με “ειδήσεις - πύραυλους”, όταν αναφέρονται σε τροχαία και από τα social media που διεκδικούν απλώς ένα ακόμη «κλικ». Το αποτέλεσμα είναι, ένα επιπλέον στρώμα στον τοίχο της αδιαφορίας και της απάθειας. Γιατί, το κάθε συμβάν προβάλλεται ξερά, χωρίς αναζήτηση ευθυνών, χωρίς διερεύνηση αιτιών, χωρίς κανέναν υπαινιγμό για πιθανές λύσεις.

Ας δώσω ένα παράδειγμα, που ίσως βοηθήσει. Όταν ανοίγουμε την πόρτα αντικρύζοντας ένα  δωμάτιο μετά από παιδικό πάρτι, υπάρχουν δύο λύσεις. Η πρώτη είναι να κλείσεις την πόρτα. Η δεύτερη, να μπεις μέσα και ό,τι βρίσκεις μπροστά σου να το διορθώνεις. Ας αρχίσουμε λοιπόν σε ατομικό επίπεδο να δραστηριοποιούμαστε. Ουσιαστικά και ταπεινά. Θα εμπνεύσουμε και άλλους. Έτσι θα έρθει η συλλογικότητα. Ωπ... ειπώθηκε η λέξη κλειδί, Συλλογικότητα. Γιατί, η Συλλογικότητα, είναι το αντίδοτο στον εφησυχασμό των κυβερνώντων, που τροφοδοτείται, από την αδράνεια του καθενός μας.