Βόλος: Ποιος αγαπά αυτή την πόλη;

Αυτή την περίοδο, η πόλη του Βόλου και ειδικότερα το κέντρο, έχει αυξημένη κίνηση οχημάτων και πεζών. Καλό αυτό για την αγορά, αν και δυστυχώς, όλο και πιο σπάνια συναντάς ανθρώπους να κρατάνε σακούλες αγορών. Είναι τόσοι πολλοί και αδικαιολόγητα βιαστικοί, που απορώ, ποιος τολμηρός θα επιχειρήσει να τους τοποθετήσει με μια σχετική επιτυχία, αυστηρά, στα δικά τους, ασφαλή οδικά όρια.

Κατάχρηση πεζόδρομων και πεζοδρομίων κυρίως από δίκυκλα, θεότρελοι πεζοί όλων των ηλικιών, επικίνδυνα τοποθετημένοι στους δρόμους σε λάθος θέση και στιγμή. Ταυτόχρονο κλείσιμο παράλληλων κεντρικών δρόμων για έργα και το μπάχαλο δεν αργεί να γίνει. Δεν έχω καμία όρεξη, πιστεύω και εσείς, να ακούσουμε ή να διαβάσουμε επεξηγήσεις για ποιους λόγους έπρεπε και θα πρέπει τις επόμενες μέρες να κλείσουν οικοδομικά τετράγωνα του κέντρου, για έργα υδρεύσεως, κλαδέματα, ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο ταυτόχρονα με τα προηγούμενα. Καλά κάνουν και μπράβο, ειδικά για το θέμα της ύδρευσης που θα έπρεπε να έχει λυθεί πριν δεκαετίες. Επιβάλλεται η άμεση ενεργοποίηση της τροχαίας και της δημοτικής αστυνομίας. Είναι απαράδεκτο σε έναν δρόμο που αναγκαστικά θα χρησιμοποιηθεί από όλους θέλοντας και μη, να υπάρχουν εκείνη τη στιγμή διπλό και τριπλοπαρκαριμένα οχήματα.

Μια κατάσταση τόσο άναρχη, που αντί να φοβάται κανείς από την ύπαρξη των λιγοστών δημοτικών αστυνόμων, τους λυπάται και τους συμπονάει για τις αλλεπάλληλες ήττες που κατατροπώνουν την ιδιότητά τους. Αυτή την πόλη εδώ και δεκαετίες την έφαγαν ‘’οι περαστικοί’’, οι σώγαμπροι, οι άεργοι που τυχοδιωκτικά εγκατέλειψαν το νοικοκυρεμένο χωριό τους, φοβούμενοι τα ναι μεν κουραστικά, αλλά τίμια επαγγέλματα. Για να γίνει αυτή η πόλη το Λας Βέγκας τους και από θέσεις-κλειδιά να κάνουν την μπάζα τους και μετά όταν περάσουν τα χρόνια, να βρεθούν ξανά στο χωριουδάκι τους, να εξομολογηθούν τα παραπάνω στον παππά, μήπως και υπάρξει σωτηρία. ‘’Ποιος αγαπά αυτή την πόλη;’’. Αυτό το σύνθημα θέλω, με το ερωτηματικό μαζί. ‘’Διώξε τη στάση του λεωφορείου από εδώ’’, ‘’βάλε τον κάδο απέναντι’’, ‘’δώσε και σε μένα μια θέση στάθμευσης μπάρμπα’’. Με την ευκαιρία:

Αγαπητοί συμπολίτες που έχετε κάρτα στάθμευσης Α.Μ.Ε.Α. , προσπαθήστε να μην κάνετε κατάχρηση των λιγοστών αυτών θέσεων του κέντρου, όταν δεν υπάρχει ανάγκη. Όλη τη μέρα, λόγω της φύσης του επαγγέλματός μου οργώνω τη πόλη και ξέρω πολύ καλά τι γράφω.

Πόσα άλλα θα μπορούσαν να ειπωθούν για να αποκαλύψουμε αυτό το ανέραστο συνοικέσιο χωρίς πραγματική αγάπη για αυτή την πόλη. Την «προξένεψαν» την πολλά υποσχόμενη φαρδιά πεζοδρόμηση με τον κάθε brutal καταστηματάρχη και αυτός… ‘’της έβγαλε τα μάτια’’. Με το έτσι θέλω την επιβάρυνε με τραπεζάκια, καρεκλάκια και παραβάν με κιτς ζελατίνες, ζαρντινιέρες για όρια (και καλά δεν σου αρέσουν τα λουλουδάκια κρύε;). Αεριτζίδικα επιχειρήματα για τα αδικαιολόγητα, όλα μελετημένα και καλοχωνεμένα εδώ και χρόνια από όλους εμάς τους Βολιώτες, τους… εραστές του ωραίου! Άντε μη πω καμιά βαριά κουβέντα.

Όταν ήμουν Πέμπτη δημοτικού, ο δάσκαλος της τάξης, μας έβαλε να γράψουμε έκθεση με θέμα ‘’το χωριό μου’’. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να με λούζει κρύος ιδρώτας λες και έρχεται η ώρα να πληρώσω στο ταμείο και διαπιστώνω ότι δεν έχω μαζί μου το πορτοφόλι. Πλησιάζω κάπως μαζεμένος την έδρα και του λέω. ‘’Κύριε, εγώ δεν έχω χωριό’’. ‘’Καλλίας, αποκλείεται, σκέψου’’. Βλέποντας ότι τον κοιτούσα απορημένος πείθεται και με προτρέπει να φανταστώ ότι έχω ένα χωριό. Μετά από λίγες μέρες, η έκθεση μου διαβάστηκε στο προαύλιο του σχολείου μετά την πρωινή προσευχή. Μάλλον θα μπορούσα να γίνω ένας πετυχημένος κοινοτάρχης. Αν μαζευτούμε κάμποσοι, για πλάκα γινόμαστε ο δάσκαλος για ορισμένους, όμως με άλλο θέμα έκθεσης: ‘’Αγαπάω αυτή την πόλη;’’ (Αναπτύξτε σε όχι λιγότερο από τέσσερις σελίδες).