Τριήμερο μαζί: Check in στην ευτυχία

Τα τριήμερα αποτελούν για πολλές οικογένειες μια ευκαιρία να ξεφύγουν από τη ρουτίνα και να περάσουν χρόνο μαζί. Για τους γονείς όμως και ιδιαίτερα όσους έχουν μικρά παιδιά, αυτό το «διάλειμμα» από την καθημερινότητα μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε έναν… μαραθώνιο δραστηριοτήτων. Το σίγουρο είναι ότι η πρόθεση είναι πάντα καλή. θέλουμε να χαρίσουμε στο παιδί μας εμπειρίες, να ζήσουμε μαζί του στιγμές ξεγνοιασιάς(;) και περιπέτειας, να του προσφέρουμε το κάτι παραπάνω. Όμως κάπου ανάμεσα στις πολλές επιλογές, τις μετακινήσεις, τις βόλτες και την προσπάθεια να «χωρέσουν όλα», χάνεται το μέτρο. Δυστυχώς, όλοι έχουμε πέσει στην παγίδα κάποια στιγμή, να εργαλειοποιήσουμε μικρές διακοπές, για να απενοχοποιήσουμε τον εαυτό μας για εκείνες τις καθημερινές πιεστικές μέρες που απουσιάζαμε από τις στιγμές των παιδιών μας.

Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να υπάρχει ισορροπία ανάμεσα στη δράση και τη χαλάρωση. Είναι όμως βασική προϋπόθεση για ένα ευχάριστο και ασφαλές τριήμερο. Τα παιδιά, ανάλογα με την ηλικία και την ιδιοσυγκρασία τους, έχουν διαφορετικά όρια και ανάγκες. Μπορεί να δείχνουν ενθουσιασμένα στην αρχή της ημέρας, αλλά μια υπερφόρτωση με εξόδους, μετακινήσεις και συνεχείς εντυπώσεις μπορεί να τα οδηγήσει σε εκνευρισμό, υπερένταση ή υπερκόπωση. Αποτέλεσμα, ένα παιδί κουρασμένο, δύσθυμο ή υπερδιεγερμένο,  εκείνες  τις στιγμές  που θα το θέλαμε συνεργάσιμο και με κατανόηση (εδώ γελάμε).

Αυτός είναι και ένας λόγος για τον οποίο η μετακίνηση, ιδίως οδικώς, χρειάζεται εκ των προτέρων προετοιμασία και φροντίδα. Δεν περιμένουμε να έρθει το τριήμερο για να μάθει - συνηθίσει το παιδί το ειδικό κάθισμά του. Αν την «πάτησες», μη τα βάζεις μαζί του. Σου Θυμίζω εκείνα τα βιαστικά πρωινά Δευτέρας, που εσύ επέλεξες να κυκλοφορεί ανεξέλεγκτο το «αγριμάκι» σου μέσα στο αυτοκίνητο επειδή δεν προλάβαινες, ή μάλλον δεν φρόντισες να προλάβεις. Επίσης, μη ξεχνάς ότι οι στάσεις ανά δύο ώρες δεν είναι πολυτέλεια, αλλά ανάγκη τόσο για το παιδί, όσο και για τον οδηγό. Ο χρόνος της συνεχόμενης οδήγησης μικραίνει, αν η διαδρομή έχει δυσκολίες όπως στροφές ή μποτιλιάρισμα, άρα μονοτονία χωρίς εναλλαγή εικόνων. Μην προσπαθούμε να ξεχάσουμε, απλά επειδή ανυπομονούμε να φτάσουμε, ότι ένα  παιδί που κάθεται για ώρες σε ένα κάθισμα χωρίς ευκαιρία να τεντωθεί, να κινηθεί ή να χαλαρώσει, είναι πιο επιρρεπές σε γκρίνια και άρνηση συνεργασίας.

Το «κλειδί» βρίσκεται σε έναν ρεαλιστικό προγραμματισμό. Αυτό δεν σημαίνει να αποκλείσουμε τις δραστηριότητες, αλλά να τις επιλέξουμε με κριτήριο την ηλικία του παιδιού, τη διάρκεια των μετακινήσεων και τα περιθώρια ξεκούρασης. Μία βόλτα στο χωριό, ένα απόγευμα στην παιδική χαρά ή μια σύντομη διαδρομή με ποδήλατο μπορεί να είναι πολύ πιο ουσιαστικά από ένα γεμάτο πρόγραμμα που δεν αφήνει περιθώριο για αυθορμητισμό ή ανάπαυση. Τα παιδιά δεν χρειάζονται συνεχώς καινούρια ερεθίσματα. Χρειάζονται χώρο και χρόνο για να χωνέψουν τις εμπειρίες τους, να χαλαρώσουν και να νιώσουν ασφάλεια.

Ένα στοιχείο που υποτιμάται συχνά από τους γονείς είναι η σημασία της συμμετοχής του ίδιου του παιδιού στον σχεδιασμό της ημέρας. Όταν ένα παιδί έχει τη δυνατότητα να επιλέξει ανάμεσα σε δύο ή τρεις προτάσεις, να εκφράσει τι θέλει και να αισθανθεί, ότι η γνώμη του μετράει, είναι πολύ πιο πρόθυμο να συνεργαστεί. Έτσι, θα αποδεχτεί και εκείνες τις στιγμές που το πρόγραμμα δεν θα είναι «κομμένο και ραμμένο» στα μέτρα του. Επίσης, η συμμετοχή του στο σχεδιασμό, του δίνει αίσθηση ελέγχου και μειώνει την πιθανότητα να αντιδράσει με γκρίνια ή αρνητισμό. Εννοείτε, ότι αυτό μπορεί να πετύχει, αν το πρόγραμμα της εκδρομής «κλειδώσει»  μέρες πριν και όχι την τελευταία στιγμή.  Πρέπει να έχει κάτι να προσμένει, να το χτίζει μέσα του με απαντήσεις που θα λάβει από εσάς, ρωτώντας πράγματα ρεαλιστικά ή μη, ουσιαστικά ή ανούσια (για εμάς).

Φυσικά, δεν λείπουν οι στιγμές που το παιδί θέλει να κάνει τα πάντα μέσα σε μία μέρα. Ο ρόλος του γονιού είναι να ρυθμίζει τις προσδοκίες, όχι με φωνές ή απαγορεύσεις που καταστέλλουν τον ενθουσιασμό, αλλά με υπομονή και κατανόηση. Μια σημαντική στιγμή είναι όταν το παιδί εκφράζει ότι βαριέται. Αυτό δεν είναι αποτυχία, ούτε θα μας «απολύσει» επειδή το αισθάνθηκε. Είναι απολύτως φυσιολογικό, καθώς μέσα από αυτή τη βαρεμάρα, το παιδί αναπτύσσει τη φαντασία του και βρίσκει μόνο του τρόπους να απασχοληθεί. Να σκαρφαλώσει πάνω σε έναν βράχο που τον έχει βαφτίσει «πειρατικό καράβι», να γίνει πριγκίπισσα ή πρίγκιπας με βασίλειο τις καρέκλες που βρήκε σε μια ταβέρνα. Και όλα αυτά, παρέα με εκείνους τους νέους μικρούς φίλους, που από τη λαχτάρα τους για παιχνίδι, ξέχασαν να συστηθούν! Είναι όμως κάτι, που δεν έχει και τόση σημασία.

Αγαπητοί αναγνώστες, ένα όμορφο τριήμερο δεν μετριέται σε χιλιόμετρα, σε φωτογραφίες ή σε check-ins σε πολυτελή καταλύματα. Μετριέται σε πολλά χαμογελαστά χορτασμένα βλέμματα, σε λιγότερα λόγια με σχεδόν καθόλου επεξηγήσεις των πάντων, λες και είμαστε κινητή εγκυκλοπαίδεια Larousse. Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρός, το ταξίδι με το αυτοκίνητο ήταν ένα μάθημα γεωγραφίας που πάντα το περίμενα με… εξαιρετική απέχθεια, ευχόμενος να μην αρχίσει ποτέ: “Γ.Α.Λ.Α.: Γαλλικός, Αξιός, Λούρος, Αλιάκμονας.” Το παιδί χρειάζεται απλώς να είναι μαζί σου. Να νιώσει ότι ακόμη κι ένα ''τίποτα'', όταν το ζείτε παρέα, μπορεί να γίνει το πιο πολύτιμο ''κάτι". Λουδίας Βασιλάκη, όχι Λούρος, αχ…