Θέλω μάθω οδηγώ όπως Ελλάδα

«Καλημέρα», ακούστηκε μια αντρική φωνή από την άλλη άκρη του τηλεφώνου. Άρχισε να μου μιλά ασταμάτητα, με σπαστά Ελληνικά, που χρειάστηκα αρκετή φαντασία για να βγάλω κάποιο νόημα. Στο τέλος, μάλλον κατάλαβε ότι τα μαθήματα ελληνικού συντακτικού δεν βοήθησαν και πολύ. Έτσι, πέρασε στην τουριστική διάλεκτο της πιάτσας: «θέλω μάθω οδηγώ όπως Ελλάδα».

Ευτυχώς, ήμουν προϊδεασμένος για το τηλεφώνημα από μια φίλη, ή οποία τον σύστησε σε μένα. «Γιατί όλες οι περιπτώσεις να πέφτουν πάνω μου; Γιατί, θεέ μου;» σκέφτηκα. Ήξερα όμως, ότι δεν μπορούσα να τον αποφύγω. Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να απογοητεύσω τη φίλη μου και τον κύκλο της, που τόσα χρόνια  με είχαν στηρίξει επαγγελματικά.

Πρόκειται για πραγματικό γεγονός. Γι’ αυτόν τον λόγο, θα δώσω ένα ψευδώνυμο στον φίλο, που μας ήρθε από τις βόρειες χώρες ως ερωτικός μετανάστης. Θα τον ονομάσω… Μαξ. Με τον καιρό, ανακαλύπτοντας τον χαρακτήρα του, κατάλαβα πως είχα μπροστά μου ένα ευφυέστατο άτομο, εξαιρετικά προσαρμοστικό στην ελληνική καθημερινότητα. Με κέρδισαν οι τρόποι του και ο σεβασμός που έδειχνε σε μένα ως εκπαιδευτή του. Έπρεπε πάση θυσία να του διώξω τη φοβία που είχε για την οδήγηση στην Ελλάδα, να τον κάνω «Έλληνα οδηγό». Να αποδείξει σε γυναίκα, πεθερικά και δεν ξέρω που αλλού, ότι μπορεί. Κατάλαβα, ότι η απόφασή του για το δύσκολο αυτό εγχείρημά είχε σύνθετες προεκτάσεις και παραμέτρους, που ποτέ δεν έμαθα, ούτε ζήτησα να μάθω. Και να ήθελα, άλλωστε, με αυτά τα λιγοστά ελληνικά, θα ήταν ακατόρθωτο.

Ο Μαξ δεν μπορούσε να δεχτεί όσο και να το ήθελε, το πως είναι δυνατόν να οδηγούμε όλοι... ''τόσο κοντά''. Έτσι ακριβώς το έλεγε. Δεν μπορούσε να χωνέψει τις μηδαμινές αποστάσεις ασφαλείας, αλλά ούτε τα παιχνίδια μαντείας του Έλληνα οδηγού: το «μήπως», το «ίσως», το «λες να;». Αναφέρομαι σε έναν άνθρωπο που μεγάλωσε σε μια χώρα, όπου οι άνθρωποι προγραμματίζουν και κλείνουν πακέτα διακοπών για το 2030. Όλα ελέγξιμα και όλα γραμμικά.

Ουσιαστικά μου ζητούσε να του μάθω πως να μεταμορφώνεται από έναν  ήσυχο οικογενειάρχη, φιλικό και προσιτό, σε βίαιο και ετοιμοπόλεμο. Να παίζει στα δάκτυλα τις αφορμές για φασαρίες, βρισιές, βλασφημίες και ανοιχτές παλάμες ως σήμα κατατεθέν. Να θεωρεί τους γύρω του «λιγότερο» οδηγούς από τον ίδιο και να τους κατακρίνει για συμπεριφορές που κι εκείνος, πιθανότατα, είχε επαναλάβει νωρίτερα.

Λοιπόν, Μαξ, που «δάγκωσες» την λαμαρίνα, έλα να σου μάθω να την κυκλοφορείς κιόλας στην νεοελληνική πραγματικότητα. Παράλληλα όμως οφείλω να σε ενημερώσω ότι σε αυτή τη χώρα, κάθε χρόνο, αφανίζεται ένα χωριό 1500 κατοίκων εξαιτίας των τροχαίων. Κι όμως, οι πάντες σφυρίζουμε αδιάφορα. Όλοι γνωρίζουμε τις ευθύνες των άλλων, αλλά δεν αναγνωρίζουμε τις δικές μας. Το πρόβλημα έχει πια περάσει στο ελληνικό DNA μας, γιατί απλά αυτή η κατάσταση διαιωνίζεται, αφού δεν καταλογίζονται οι ατομικές και οι συλλογικές ευθύνες. Εδώ και χρόνια οι αρμόδιοι κρύβονται πίσω από την «κακιά ώρα» ή το «θέλημα του Θεού».

Ο Μαξ ποτέ δεν έμαθε να οδηγεί όπως Ελλάδα. Δεν μπορώ να πω ότι στενοχωρήθηκε και πολύ. Εγώ, το πήρα στην αρχή λίγο εγωιστικά, αλλά αργότερα συνειδητοποίησα τον συντελεστή δυσκολίας, συνήλθα και συλλογίστηκα: ‘’Αυτό, ναι! Αυτό... είναι θέλημα Θεού’’.