Οδήγηση (η), ουσιαστικόν γένος θηλυκού

Ας ξεκινήσω το άρθρο μου με αναφορά σε εκείνες τις γυναίκες που έμειναν στην ιστορία, συμβάλλοντας τα μέγιστα, για να απολαμβάνουμε όλοι εμείς οι σύγχρονοι, άνδρες και γυναίκες, ασφαλέστερα οδηγικά χιλιόμετρα: Ο υαλοκαθαριστήρας εφευρέθηκε από τη Mary Andersen το 1903 . Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στη Νέα Υόρκη σκέφτηκε την ιδέα να εφεύρει έναν μοχλό μέσα στο αυτοκίνητο, ο οποίος κινούσε ένα λαστιχένιο ραβδί έξω από το παρμπρίζ . Η εφεύρεσή της κατοχυρώθηκε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για 17 χρόνια αλλά χωρίς επιτυχία. Το 1922 η Cadillac τοποθέτησε υαλοκαθαριστήρες σε όλα τα αυτοκίνητά της.

1903 / Η Μαίρη Άντερσον, αμπελουργός και επιχειρηματίας, εφευρίσκει τον υαλοκαθαριστήρα του παρμπρίζ

Ας μάθουμε επίσης ότι η λευκή γραμμή που χωρίζει – οριοθετεί τα ρεύματα κυκλοφορίας επινοήθηκε το 1917 από μια γυναίκα, την Τζουν Μακ Κάρολ, η οποία έφυγε από το δρόμο εξαιτίας ενός φορτηγού. Σκέφτηκε απλά και εφευρετικά ότι αν υπήρχε μια λευκή γραμμή στη μέση του δρόμου , το φορτηγό δεν θα είχε ξεπεράσει τη λωρίδα του και τίποτα δυσάρεστο δεν θα είχε συμβεί!

1917 / Η γιατρός Τζουν ΜακΚάρολ εφευρίσκει τη μέση λευκή γραμμή στο έδαφος

Όλοι μαζί τώρα ας μνημονεύσουμε και ας ευχαριστήσουμε την Florence Lawrence. Το 1902, ανακάλυψε τη «νοηματική γλώσσα» του δρόμου, δηλαδή τους δείκτες αλλαγής κατεύθυνσης. Ειδικότερα, είχε κατασκευάσει έναν αυτόματο βραχίονα σηματοδότησης στο αυτοκίνητό της, χειριζόμενη έναν μοχλό πίσω από το τιμόνι. Αυτή είναι η γέννηση των φλας!

1902 / Η ΦΛΟΡΕΝΣ ΛΟΡΕΝΣ, διεθνής σταρ του βωβού κινηματογράφου, εφευρίσκει το φλας

Είναι λυπηρό αγαπητοί αναγνώστες, να χρειάζεται να αντιπαραθέσεις ιστορικά καταγεγραμμένα γεγονότα – επιχειρήματα για να αντικρούσεις στερεότυπα τόσων ετών. Με ανατροφοδότες όλους εμάς τους άντρες, με τους σεξιστικούς ‘’τίτλους ιδιοκτησίας’' ασφάλτινων εδαφών, αλλά και με την προσαρμοστικότητα πολλές φορές των γυναικών. Μια προσαρμοστικότητα που δεν πρέπει να κάνει εντύπωση, αφού στηρίζεται κυρίως στην ευφυία της γυναίκας.

1911 / Η Ντόροθι Λέβιτ, «η πιο γρήγορη γυναίκα στον κόσμο», σχεδιάζει τον εσωτερικό καθρέφτη οπισθοπορείας

Πολλές φορές μας ρωτάνε εμάς τους εκπαιδευτές: ‘’ποιοι είναι οι καλύτεροι οδηγοί, οι άντρες ή οι γυναίκες;’’. Θα σας απαντήσω σαν να μου κάνατε εσείς αυτή την ερώτηση: Δεν ξέρω τι θα απογίνει ο κάθε ένας εκπαιδευόμενος όταν τελειώσει με επιτυχία από τη σχολή οδηγών. Όμως, προσωπική μου γνώμη είναι ότι ο καλύτερος υποψήφιος οδηγός - μαθητής ( προσοχή, σε αυτό που βιώνω τα τελευταία χρόνια), είναι γένους θηλυκού. Πιο δεκτική στην πληροφορία και στην παρατήρηση, ίσως λιγότερο δεξιοτέχνης (αν και δεν καλείσαι να συμμετάσχεις σε τσίρκο) αλλά με διάθεση να συμφιλιωθεί με τα ανθρώπινα – για όλους όρια, να προβληματιστεί και στο τέλος να αυτοεξελιχθεί. Πάντα λέω στους μαθητές μου το παρακάτω και το μοιράζομαι μαζί σας γιατί είναι σημαντικό: ‘’Μπορώ, ότι δεν μπορώ’’. Δηλαδή έχω αποκτήσει την αυτογνωσία του καταλαβαίνω – αποδέχομαι ότι αυτό δεν μπορώ να το κάνω (ακόμα, ίσως αργότερα, ίσως ποτέ και κανείς).

Αντιθέτως, ο άντρας υποψήφιος οδηγός, τις περισσότερες φορές, έρχεται με τον αέρα του νικητή στο PlayStation. «Μπουνταλάς», στην απορρόφηση της πληροφορίας και συνήθως με παντελή έλλειψη πείσματος στο κυνήγι της εξέλιξης – επιτυχίας, αφού το θεωρεί δεδομένο, το προαισθάνεται, ότι είναι καθάρα και μόνο θέμα χρόνου να το πάρει το δίπλωμα. Έτσι και αλλιώς, η οδήγηση, «υπάρχει στο DNA του» ή τουλάχιστον, κάπου εκεί γύρω βόσκει.

Έτσι, το κοριτσάκι μας, που για ορισμένους ήρθε στην γη μόνο για να εύχεται παγκόσμια ειρήνη, πρέπει να παλέψει για να πείσει τον μπαμπά ή τον σύζυγο, ότι μπορεί να της εμπιστευτεί την έως τώρα τετράτροχη «προέκτασή» του. Αν και τα παραπάνω συμπεράσματα είναι προσωπικά, έχουν φιλτραριστεί και μεστώσει μετά από πολλούς υποψήφιους σε μαθήματα με εντάσεις – ενστάσεις και μπόλικη αρχική αμφισβήτηση πριν γίνουν βίωμα, με σημαία την λογική. (θεωρούμαι και το ξέρω, αρκετά αυστηρός εκπαιδευτής, που αν είχα σύμβουλο μάρκετινγκ θα μου έβαζε μηδέν. Ας είναι μόνο εκεί το ρίσκο. Επομένως, πολύ πιθανό οι απόψεις μου να μην υιοθετούνται από όλους τους συναδέλφους).

Όμως, τι γίνεται όταν φτάνει εκείνη η ώρα που ο καλός μας μαθητής, πρέπει να αυτονομηθεί οδηγικά και να βρεθεί μόνος στο χάος και στην ψυχρή αντισυναδελφική συμπεριφορά των υπόλοιπων οδηγών; Αρχικά, θα χρειαστεί να ακολουθήσει τις συμβουλές του εκπαιδευτή και να προσπαθήσει να αντιμετωπίσει τις αντιξοότητες. Θα δυσκολευτεί αρκετά. Είναι αναπόφευκτο κάποιες από αυτές να τις απομυθοποιήσει, να τις θεωρήσει γραφικές, καθώς θα έρχονται σε αντίθεση με την «πεπατημένη συνταγή» για επιβίωση στην άσφαλτο. Ένα γυναικείο μυαλό, ώριμο και για αυτό περισσότερο ευαισθητοποιημένο και προνοητικό, ίσως, να μην επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό. Επίσης, είναι πιο πιθανό σε σχέση με τους άντρες, να μην υποσχεθεί ταξίδια με φίλους σε βουνά και θάλασσες επειδή ντρέπεται να πει ότι μόλις χθες πήρε το δίπλωμα οδήγησης στα χέρια της. Θα φερθεί συντηρητικά ή μάλλον...έξυπνα. Θα επιλέξει μια μέρα με μειωμένη κυκλοφορία. Θα μπει στο αυτοκίνητο. Θα κάνει αρχικά ένα τετράγωνο γύρω από το σπίτι της. Έπειτα θα ανατροφοδοτήσει την σκέψη της αξιολογώντας το αποτέλεσμα και είτε θα επαναλάβει το ίδιο τετράγωνο είτε θα θεωρήσει ότι πρέπει να πάει λίγο παραπέρα. Δεν θα πέσει σε τοίχους σπιτιών αγαπητέ, μη φοβάσαι. Τοίχοι θα πέσουν σίγουρα, αλλά θα είναι εκείνοι των στερεότυπων που δεν δημιουργήσαμε εμείς οι άντρες του τώρα, αλλά ζούμε και βολευόμαστε με αυτά (βάζω και τον εαυτό μου μέσα και χωρίς να κουραστώ πολύ, μου έρχονται στο μυαλό δυο τρία πρόσφατα). Στερεότυπα που θα τα επιτρέψουμε να αναδυθούν με την παραμικρή αφορμή. Σε συζητήσεις, συνευρέσεις οικογενειακές ή φιλικές, τάχα καλαμπουρίζοντας.

Το 1993 πήρα το δίπλωμα οδήγησης. Έπεισα τον πατέρα μου ότι πρέπει να μου δώσει το αυτοκίνητο με την δικαιολογία ότι τα αγόρια της παρέας μου, ο Γιάννης, ο Πάνος και ο Κώστας, με την απόκτηση του διπλώματος, αμέσως οδήγησαν. Πάντως, απέφυγα να προσθέσω και δεύτερο επιχείρημα, ότι και η Χριστίνα, η Μαρία και η Κατερίνα, συμμαθήτριες και φίλες μου, οδήγησαν κατευθείαν το αυτοκίνητο της οικογένειας.

Μετά από μερικές μέρες βρέθηκα και εγώ στον δρόμο. Όλα πήγαιναν καλά. Θα έλεγα πολύ καλά! Τόσο καλά όμως, που... «την ψώνισα». Θεωρούσα τον εαυτό μου έναν από τους καλύτερους οδηγούς του κόσμου. «Ψωνισμένος» και ονειροπαρμένος ήμουν και εκείνο το ανοιξιάτικο βραδάκι του΄94, όταν στα φανάρια δίπλα από μένα, σταμάτησε εκείνη η απόλυτη ύπαρξη με το λευκό Peugeot 106 Rallye. Της χαμογελώ και προσπαθώ να κρύψω την έκπληξή μου. Μετά από πολλά εγκεφαλικά συμβούλια της στιγμής, αποφάσισα να της απευθύνω τον πιο ασυνήθιστο χαιρετισμό: ΄΄Γειά΄΄. Χαμογελώντας, με χαιρετά και εκείνη συμπληρώνοντας: ‘’Οδηγείς για πολλή ώρα χωρίς φώτα. Το έχω πάθει και εγώ μια φορά, ο φωτισμός της πόλης σε ξεγελά. Τα λέμε..’’.